Panel dyskusyjny "Ciało / Pamięć / Historia"

OPIS WYDARZENIA: 

W powszechnym przekonaniu wiosna roku 2020 zmieniła radykalnie sytuację we wszystkich dziedzinach ludzkiego (i nie tylko) życia. Nastał czas weryfikacji. W przypadku teatru, tańca i wszelkich innych sztuk performatywnych dotyczy ona sprawy podstawowej: żywego spotkania.

W roku 1965 w słynnym wystąpieniu "Ku teatrowi ubogiemu" Jerzy Grotowski uznał bezpośrednie spotkanie za sedno teatru. Ale pięć lat później opuścił go, pozostawiając nas z mitem spotkania, w który wierzymy jak w dogmat.

Dlatego w kontekście ostatnich doświadczeń chcemy zapytać: czy teatr na pewno wymaga działania i spotkania na żywo? Co stanowi sedno tego doświadczenia? Czy na pewno to samo nie może dokonać się za pośrednictwem technologii? Czemu przedstawienie on-line nie jest „prawdziwe”? Czy „autopojetyczna pętla feedbacku” może działać tylko w sytuacji żywej współobecności? Czy współobecność on-line nie jest żywa? Skoro od lat dla wielu z nas teatr jest pracą nad sobą, to czy na pewno potrzebujemy widza?

A z drugiej strony: jeśli teatr może istnieć w sieci jako teatr a nie film czy widowisko, to może jednak o jakimś podstawowo ważnym elemencie teatralności nie decyduje wcale nażywość, tylko coś od niej ważniejszego i trudniejszego. Co?

Tegoroczny Festiwal „Retroperspektywy” poświęcony wyjściowo tematyce ciała, pamięci i historii, wydaje się wręcz idealnym miejscem, by te wszystkie pytania zadać i podjąć próbę odpowiedzi bez ucieczek w autoiluzję.

W dyskusji wezmą udział polscy i zagraniczni goście: Olena Apczel (Ukraina), Mario Biagini (Włochy), Anna Karasińska (Polska), Maria af Klintberg (Szewcja), Dariusz Kosiński (Polska), Tomasz Majewski (Polska), Thomas Richards (Włochy), Tomasz Rodowicz (Polska), Maciej Rożalski (Brazylia), Richard Schechner (USA), Zofia Smolarska (Polska). 

INFORMACJE O UCZESTNIKACH:

Olena Apczel - reżyserka teatralna, performerka, scenarzystka, kuratorka projektów artystycznych. Ukończyła Wydział Sztuki Teatralnej, Filmowej oraz Telewizyjnej Państwowej Akademii Kultury w Charkowie na kierunku Reżyseria Estrady (licencjat), Sztuka Teatralna (magisterium), w tej samej uczelni uzyskała tytuł Doktora Historii Sztuki, tam też w latach 2010-2015 wykładała. (2008-2012) Reżyserowała i realizowała liczne spektakle teatralne, m.in.: "Przewoźnik" Anny Jablońskiej (VI Festiwal Teatrów Niepublicznych „Kurbalesija” w Charkowie, 2008, Nagroda Krytyki Artystycznej), "Mój pierwszy mężczyzna" Jeleny Isajewej (VII Festiwal Teatrów Niepublicznych „Kurbalesija” w Charkowie, 2009, Najlepsza Reżyseria). Współtwórczyni spektakli (jako współreżyserka i aktorka) "Tlen" Iwana Wyrypajewa, Samotny zachód" Martina Mcdonagha, "Titij Nienaganny" Maksima Kuroczkina w Teatrze Kotielok w Charkowie. (2012-2014) Autorka performansów: "Open eyes", "Ludzie. 46", "Obecność", "365", "Ważne On/Off", "Termin przydatności do 28.04.2017", "Do połowy puste/do połowy pełne", "№ Ja", zrealizowanych w założonej i prowadzonej przez nią Szkole Sztuki Aktorskiej „Tiesto” w Charkowie. (2014-2015) W ramach Międzynarodowego Laboratorium Teatralnego "iDramaturgiczny" - twórczyni projektu "Desant", w ramach działalności EEPAP (East European Performing Arts Platform). Autorka performansu "Opositorium. Ścieżki/Skrzyżowania" będącego efektem badania stref tolerancji dialogu międzywyznaniowego we współczesnym społeczeństwie (Charków, 2016). W 2016 razem z reżyserem Artemem Wusikiem założyła niezależny autorski Bardzo Znany Teatr, gdzie zrealizowali wspólnie sztuki "Młotek w gębie" Daniła Charmsa i "Rodzinne" własnego autorstwa. W 2016 pracowała jako konsultantka spektaklu "Labirynty: Bóg-Honor-Emigracja" Mikity Valadzko (reż. Zmicer Chartkou) w Teatrze im. L. Solskiego w Tarnowie. W 2017 przy wsparciu British Council zrealizowała w charkowskim teatrze Tamija spektakl "Górnicy-Malarze" wg Lee Halla. W 2016 współtworzy polsko-ukraiński projekt performatywny "Mapy strachu / Mapy tożsamości". (2017-2019) Dyrektorka artystyczna Lwowskiego Akademickiego Teatru Dramatycznego im. Lesi Ukrainki, gdzie wyreżyserowała "Opowieść Wigilijną" Karola Dickensa, i postdokumentalny spektakl "Horyzont 200", gdzie oprócz reżyserii była autorką tekstu i scenografką. Dyrektorka Ogólnoukraińskiego festiwalu artystyczno-teatralnego Weekend Teatralny (Lwów). W Gdańskim Teatrze Wybrzeże wyreżyserowała w 2019 spektakl "Więzi" wg tekstów J.Murawskiego i M.Bushewicza na podstawie osobistych dzienników i zeznań. Spektakl otrzymał nagrodę dla najlepszego reżysera na Festiwalu Prapremier w Bydgoszczy Nie/Obecny. W Kijowskim Teatrze Złote Wrota wyreżyserowała w 2020 spektakl "Rodzina Patologówki Ludmiły" w ramach badania społecznego dotyczącego dyskryminacji w rodzinach. Obecnie pracuje nad Wystawą w Muzeum Pamięci "Terytorium reżimów totalitarnych" we Lwówie, a także wraz z Sashą Bramajako jest autorką i kuratorką multimedialnego projektu dokumentalnego na temat życia ludzi poddanych kwarantannie "My", w którym bada zmiany w ludzkim zachowaniu i adaptacji. 

Mario Biagini - aktor i reżyser, w drugiej połowie lat 80-tych bliski współpracownik Jerzego Grotowskiego, uznany wraz z Thomasem Richardsem za jego oficjalnego spadkobiercę. Współpracę z Workcenter of Jerzy Grotowski rozpoczął w roku 1986, szybko stając się jedną z najważniejszych postaci zespołu (od roku 1987 kierował na polecenie Grotowskiego jedną z grup pracujących w Workcenter). Należał do zespołu performerów czyniących "Downstairs Action" i był jednym z protagonistów "Action" - najważniejszych dzieł w domenie sztuki jako wehikułu, przygotowanych przez Richardsa we współpracy z Grotowskim ("Action" była wykonywana i rozwijana aż do roku 2009, cały czas z udziałem Biaginiego). Współpracował też ściśle z Grotowskim przy przygotowaniu jego wykładów paryskich oraz jako tłumacz i redaktor jego tekstów. Po śmierci Grotowskiego kieruje wraz z Thomasem Richardsem Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards w Pontederze. Oprócz prac związanych z rozwijaniem i wykonywaniem "Action", kierował projektem "The Bridge: Developing Theatre Arts" (1999–2006), którego celem było poszukiwanie możliwości wzbogacenia sztuki teatru o doświadczenia wypływające ze sztuki jako wehikułu. Był reżyserem i protagonistą przedstawień "One Breath Left" i "Dies Irae: The Preposterous Theatrum Interioris Show", a także autorem montażu do tego ostatniego. Od roku 2007 kieruje "Open Program" realizowanym przez Workcenter i kontynuującym działania realizowane w ramach "The Bridge". Efektem tej pracy są zrealizowane w ostatnich latach i wciąż rozwijane przedstawienia, wykorzystujące teksty Allena Ginsberga i łączące różne konwencje widowiskowe z pracą wewnętrzną performerów: "I Am America", "Electric Party Song", "Electric Party" i "Not History’s Bonem - a Poetical Concert". Równolegle Mario Biagini pracuje nad przygotowaniem kolejnych publikacji poświęconych pracy Workcenter (m.in. we współpracy z Antonio Attisanim), a także prowadzi liczne warsztaty.

Anna Karasińska - reżyserka filmowa, teatralna i dramatopisarka. Urodziła się w Łodzi. Studiowała na Akademii Sztuki Pięknych i w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Łódzkiego. Naukę kontynuowała na wydziale reżyserii łódzkiej filmówki, gdzie jako film dyplomowy zrealizowała obraz "Obowiązki". Po ukończeniu dyplomu zainteresowała się teatrem. W 2015 artystka, wraz z grupą artystów amatorów, otrzymała możliwość zrealizowania dla TR Warszawa projektu w ramach programu Teren TR, którego kuratorem był Roman Pawłowski. Efektem tej współpracy był projekt "Ewelina płacze". Kilkukrotnie rozbudowywany spektakl zaproszony został na katowicki festiwal Interpretacje i krakowską Boską Komedię. Inscenizacja w TR Warszawa zebrała  liczną widownię i uznanie krytyki. Sztuka jest głęboko egzystencjalna i wypełniona tęsknotą za wzajemnym kontaktem. Reżyserka mówiła: "Jestem zafascynowana koncepcją braku twardej rzeczywistości. Szczególnie jeśli chodzi o osobowość. Dlatego używam tak dużo nonsensu w mojej pracy. Jestem też bardzo zainteresowana sytuacją poznania, która może wydarzyć się na żywo w czasie trwania spektaklu. Chciałabym poznać publiczność i aktorów w czasie rzeczywistym." W 2016 roku w Teatrze Polskim w Poznaniu  wyreżyserowała swój "Drugi spektakl", przyglądając się tym razem zwyczajom teatralnej publiczności. "Drugi spektakl" otrzymał nagrodę za "oryginalność i bezkompromisowość" na VII Koszalińskich Konfrontacjach Młodych "m-teatr 2016". Karasińska powróciła do TR Warszawa ze spektaklem "Fantazja" w 2017 roku, ponownie odnosząc się do teatru jako medium i problematyzując kwestie aktorskich kreacji i zadań. Kontynuacją tych teatralnych rozważań był także spektakl "Wszystko zmyślone", pierwsza praca Karasińskiej w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie (premiera w czerwcu 2017 roku). W marcu 2018 roku artystka zaprezentowała spektakl "2118. Anna Karasińska", pierwszą część tryptyku kuratorowanego przez Tomasza Platę dotyczącego możliwych wizji przyszłości za 100 lat. W grudniu 2016 roku wzięła udział w prowadzonej przez Piotra Gruszczyńskiego debacie "Ojcobójczynie" z udziałem pięciu polskich reżyserek (oprócz niej pojawiły się także Katarzyna Kalwat, Magda Szpecht, Weronika Szczawińska i Anna Smolar) zorganizowanej przez Instytut Adama Mickiewicza przy okazji odbywającej się na festiwalu d’Automne à Paris retrospektywy Krystiana Lupy. We wrześniu 2018, ramach wystawy "Plac Małachowskiego 3", artystka wyreżyserowała performatywne oprowadzanie po pustych salach Zachęty. W tej pracy Karasińska wykorzystała narzędzia teatralne do stworzenia dzieła wpisanego w kategorię sztuk wizualnych. W 2018 roku artystka została nominowana do nagrody Paszporty Polityki. Prof. Dariusz Kosiński pisał w uzasadnieniu: "Karasińska w pozornie lekkiej formie podejmuje głęboką refleksję nad sytuacją ludzi jako aktorów w wielkim teatrze świata."

Maria af Klintberg - aktorka, reżyserka, dyrektorka Teatru Sláva. Teatr Sláva to teatr fizyczny ze Szwecji, którego praca opiera się na zespołowym treningu ciała i głosu. Od lat 90-tych występują przed widzami w każdym wieku oraz prowadzą warsztaty dla dzieci, młodzieży, dorosłych i seniorów. Piętnaście lat temu Teatr Sláva założył swoją siedzibę na południe od Sztokholmu, w Tonsalen. Harmoniczny śpiew chóralny oddaje serce i duszę Teatru Sláva. Sláva to również naładowana energetycznie fizyczna obecność. Koncepcja pracy Teatru Slava jest zakorzeniona w intensywnym treningu ciała i głosu, wywodzącym się z europejskiej tradycji teatru totalnego, opartego na pracy zespołowej. Dzięki temu Teatr tworzy spektakle, które są wizualnie efektowne i niezwykle poetyckie.

Dariusz Kosiński - profesor w Katedrze Performatyki Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Zajmował się historią i teorią sztuki aktorskiej XIX wieku. Zajmował się badaniami nad swoistością polskiej tradycji teatralnej i performatywnej, czego efektem są książki: "Polski teatr przemiany" (Wrocław 2007) oraz autorska synteza dziejów polskich przedstawień "Teatra polskie. Historie" (Warszawa 2010; nagroda Znaku Hestii im. Ks. Prof. J.Tischnera 2011; Nagroda Naukowa im. J.Giedroycia, 2012; książka ukazała się w przekłądach na niemiecki, chiński i rosyjski). Obecnie rozwija te badania w kierunku analiz współczesnych przedstawień i dramatów społecznych, m.in. związanych z katastrofa smoleńską ("Teatra polskie. Rok katastrofy"; Warszawa 2012). Swoistym podsumowaniem jego sposobu rozumienia i uprawiania performatyki jest książka "Performatyka. W(y)prowadzenia" (Kraków 2016). Odrębny przedmiot jego zainteresowań zajmuje twórczość i idee Jerzego Grotowskiego. W latach 2010-2013 był dyrektorem programowym Instytutu im. J. Grotowskiego we Wrocławiu. Należał do zespołu redakcyjnego "Tekstów zebranych" Jerzego Grotowskiego (Warszawa 2012). Jest autorem popularnej biografii artysty "Grotowski. Przewodnik" (Wrocław 2009), wydał też dwie monografie poświęcone jego wczesnym przedstawieniom: "Grotowski. Profanacje" (Wrocław 2015) i "Farsy-misteria" (Wrocław 2018). Zajmuje się także interpretacją dramatu (m.in. książka "Sceny z życia dramatu", Kraków 2004). Wspólnie z Ireneuszem Guszpitem przygotował edycje pism teatralnych Juliusza Osterwy ("Przez teatr - poza teatr", Kraków 2004; "Antygona, Hamlet, Tobiasz…", Kraków 2007). W  2014 zastępca dyrektora Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. Od 2014 wraz z Wojciechem Dudzikiem jest redaktorem naczelnym internetowej Encyklopedii Teatru Polskiego. Należy do redakcji pisma „Polish Theatre Journal”; od 2016 jest redaktorem naczelnym pisma „Performer” (założonego z jego inicjatywy w 2011). Od jesieni 2016 współpracuje jako krytyk teatralny i publicysta z „Tygodnikiem Powszechnym”. 

Tomasz Majewski - polski kulturoznawca i filmoznawca. W 1998 roku ukończył studia magisterskie w Instytucie Teorii Literatury, Teatru i Sztuk Audiowizualnych na Uniwersytecie Łódzkim. Obronił doktorat w roku 2002, habilitował się w 2012. W latach 2004-2006 pełnił obowiązki kierownika Zakładu Teorii Kultury w Katedrze Mediów i Kultury Audiowizualnej Uniwersytetu Łódzkiego. Powołał do istnienia Międzywydziałowe Koło Teoretyków Kultury grupujące kulturoznawców, filmoznawców i socjologów tworzących „łódzką grupę badań nad nowoczesnością”. W roku 2011 pracował przy Diagnozie Strategicznej Łodzi oraz przygotowaniu projektu Strategii Zintegrowanego Rozwoju Miasta Łodzi 2020+; kierował zespołem przygotowującym rekomendacje do Programu Rozwoju Kultury Łódź 2020+. Opiniował Program Rozwoju Kultury w Województwie Łódzkim na lata 2014-2020. W latach 2012-2013 profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Łódzkiego, obecnie profesor nadzwyczajny w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 2009-2014 wykładowca historii filmu animowanego w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi, od 2015 roku wykłada kulturoznawstwo w Akademii Muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi, od 2017 roku wykładowca Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Współpracuje z Centralnym Gabinetem Edukacji Filmowej organizującym Ogólnopolską Konferencję Filmoznawczą w Radziejowicach. Członek Komitetu Nauk o Kulturze przy Wydziale I Nauk Humanistycznych i Społecznych Polskiej Akademii Nauk w kadencji 2015–2018. Od września 2017 roku Prezes Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego. 
W 2009 roku pełnił funkcję kuratora filmowego Festiwalu Dialogu Czterech Kultur. W latach 2010–2012 tworzył program filmowy Festiwalu Łódź Czterech Kultur oraz Se-Ma-For Film Festiwal, stale współpracuje z instytucjami kultury m.in. Muzeum Sztuki w Łodzi, Centrum Dialogu im. Marka Edelmana oraz Fabryką Sztuki w Łodzi. Od 2016 roku jest Przewodniczącym Rady Programowej EC1 Łódź - Miasto Kultury - instytucji współprowadzącej z MKiDN Narodowe Centrum Kultury Filmowej. Od 2015 roku jest członkiem zespołu redakcyjnego „Kultury Współczesnej”. Pomysłodawca, współautor koncepcji wystawy "Zmiennokształtność. Eisenstein jako metoda" w Muzeum Sztuki w Łodzi w 2018 roku. Inicjował protest przeciwko wykreśleniu kulturoznawstwa z listy dyscyplin naukowych, występował aktywnie przeciwko nowej ustawy o szkolnictwie wyższym, tzw. "Ustawie 2.0" m.in. w ramach działań Akademickiego Komitetu Protestacyjnego na Uniwersytecie Jagiellońskim w czerwcu 2018 roku.
Laureat Nagrody „Literatury na Świecie” w kategorii Nowy Głos w roku 2011 za książkę "Dialektyczne feerie. Szkoła frankfurcka i kultura popularna". Nagroda Prezydium Oddziału PAN w Łodzi i Konferencji Rektorów Uczelni Publicznych za całokształt osiągnięć w dziedzinie teorii kultury i antropologii Holocaustu w 2012. Nominowany do Nagrody im. Jana Długosza w roku 2012.

Thomas Richards - amerykański performer, aktor, reżyser. Syn reżysera Lloyda Richardsa. W czasie studiów na Yale University, gdzie uzyskał stopień licencjata, zetknął się z Ryszardem Cieślakiem, zaś latem 1984 wraz z grupą studentów wziął udział w kilkunastodniowych warsztatach w ramach projektu "Dramat Obiektywny". W roku 1985 wszedł w skład jego przebudowanej grupy realizacyjnej i pracował z Grotowskim nad "Main Action". Następnie, w roku 1986 przeniósł się wraz z Grotowskim do Włoch i w stosunkowo krótkim czasie został uznany jego „esencjalnym współpracownikiem”. Początkowo praca Grotowskiego i Richardsa miała charakter indywidualny, związany ze strukturami performatywnymi nazywanymi roboczo "Song Action" (struktura ta stała się później centralnym elementem "Downstairs Action") oraz "Pool Action". Miała ona charakter „przekazu” i wiązała się z podjętą w tym okresie decyzją uczynienia Richardsa liderem grupy, a także następcą i artystycznym spadkobiercą. Między oboma artystami nawiązał się szczególny rodzaj relacji, który można opisać jako stosunek przekazującego swoją wiedzę doświadczonego mistrza do wyjątkowo utalentowanego ucznia. Stopniowo Richards obejmował funkcję lidera grupy pracującej nad "Downstairs Action", w której był też głównym czyniącym. Efekty tej pracy doprowadziły do wykrystalizowania "Akcji" oraz stworzenia "Action", której Richards był głównym twórcą. Uznając jego kluczową rolę w pracach Workcenter, Grotowski w roku 1996 zmienił jego nazwę na Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards. Po śmierci Grotowskiego w 1999 roku objął kierownictwo Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards i wraz z Mario Biaginim jest „uniwersalnym spadkobiercą” Grotowskiego. W kolejnych latach kontynuował prace w dziedzinie sztuki jako wehikułu, rozwijając i strukturyzując stopniowo akcję "The Letter" (prezentowaną w latach 2003-2006 jako „Work in Progress” o nazwach "The Twins: action in creation" i "Action in creation"). Wspólnie z Mario Biaginim wyreżyserował przedstawienia "One breath left" (1998-2002) oraz "Dies Irae" (2004-2006). Od roku 2008 kieruje pracami Focused Research Team in Art as Vehicle nad strukturą performatywną "Living Room", stanowiącą kolejną eksplorację w dziedzinie sztuki jako wehikułu (osadzenie działań tego typu w przestrzeni i sytuacji domowej). Obok pracy praktycznej Richards rozwija także refleksję naukową nad prowadzonymi przez siebie poszukiwaniami. Uzyskał stopień magisterski na uniwersytecie w Bolonii i doktorski na Université Paris. Jest autorem książek "Pracując z Grotowskim nad działaniami fizycznymi" (1993; wydanie polskie, 2003), "Punkt graniczny przedstawienia" (wraz z Lisą Wolford, 1997; wydanie polskie 2004) oraz "Heart of Practice: Within the Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards" (2008).

Tomasz Rodowicz - dyrektor Artystyczny Teatru CHOREA. Aktor, reżyser, muzyk, pedagog, swego czasu historyk filozofii i pszczelarz. Absolwent Wydziału Historii Filozofii na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Współpracował z Jerzym Grotowskim w latach 1974-1979. Współtwórca Ośrodka Praktyk Teatralnych „Gardzienice”, jego czołowy aktor oraz lider programu dydaktycznego w latach 1977-2003. Współzałożyciel Stowarzyszenia Teatralnego CHOREA i jego lider od 2004 roku. Dyrektor artystyczny Fabryki Sztuki w Łodzi od 2007 roku. Dyrektor artystyczny Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Retroperspektywy i Ogólnopolskiego Festiwalu Teatralnego Perspektywy. Wykładowca na: Uniwersytecie Łódzkim, Akademii Teatralnej w Krakowie (filia w Bytomiu), Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. L.Schillera w Łodzi. Lider licznych projektów dydaktycznych i artystyczno-edukacyjnych dla aktorów, instruktorów teatralnych i animatorów kultury na całym świecie. W 2014 roku odznaczony medalem "Zasłużony Kulturze Gloria Artis" nadawanym przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Laureat nagrody "O! 2017" w kategorii Teatr, przyznawaną przez O.pl Polski Portal Kultury. W 2018 roku został laureatem nagrody Prezydenta Miasta Łodzi za osiągnięcia w dziedzinie twórczości artystycznej, upowszechniania i ochrony kultury. W 2019 roku otrzymał prestiżową nagrodę im. Zygmunta Hübnera "CZŁOWIEK TEATRU" ustanowioną przez Fundację Teatru Myśli Obywatelskiej im. Zygmunta Hübnera, tym samym dołączył do świetnego grona laureatów tego wyróżnienia: Anny Augustynowicz, Jana Englerta, Jerzego Treli, Piotra Cieplaka i Jacka Głomba.

Maciej Rożalski - jest antropologiem i artystą w dziedzinie sztuk scenicznych. W swojej perspektywie badawczej skupia się na studiach performatywnych, antropologii teatralnej i perspektywie dekolonialnej. Uzyskał doktorat z antropologii i teorii sztuki w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk (2010). Aktualnie zajmuje stanowisko profesora adiunkta na brazylijskim uniwersytecie CECULT UFRB (Centro de Cultura, Linguagens e Tecnologias Aplicadas) w obszarze sztuk scenicznych. W latach 2012-2013 otrzymał stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego na badania w Salvadorze, które zrealizował we współpracy z POSAFRO (Podyplomowe Studia Multi-dyscyplinarne w zakresie studiów etnicznych). W latach 2005-2012 pracował jako redaktor i autor tekstów dla antropologicznego kwartalnika „Konteksty” (www.konteksty.pl,). W latach 2003-2007 studiował i współpracował z Ośrodkiem Praktyk Teatralnych „Gardzienice” (www.gardzienice.art.pl), jednym z najbardziej rozpoznawalnych centrów teatru fizycznego w Europie.
W perspektywie artystycznej Maciej Rożalski koncentruje się na ekspresji ciała, relacji ciała i głosu i scenicznej obecności aktora. Rozwija te zagadnienia przede wszystkim w relacji z techniką tańca współczesnego rozwiniętą przez tancerza i aktora Augusto Omolu, oraz metodą ekspresji i dramaturgii ciała rozwiniętej przez brazylijską grupę teatru fizycznego Lume.

Richard Schechner - reżyser, krytyk, badacz teatru, wydawca. Jedna z czołowych postaci życia teatralnego II poł. XX wieku. Urodzony w Newark w stanie New Jersey (USA). Twórca eksperymentalnego teatru The Performance Group (1967, po jego odejściu w 1980 zespół zmienił nazwę na The Wooster Group). Zrealizował tam "Dionysus in 69" (1968, Nowy Jork), przedstawienie uważane jest za punkt zwrotny w historii teatru amerykańskiego. Kolejne przedstawienia to: "Makbeth" (1970), "Commune" (1970-1972), "Tooth of Crime" (1972-1974), "Matka Courage i jej dzieci" (1975-77), "The Marilyn Project" (1975-76), "Edyp Seneki" (1977), "Fox's Cops" (1978), "Balkon" (1979). W latach 1971-72, wraz Joan MacIntosh (współzałożycielką The Performance Group) odbył podróż do Indii i innych krajów Azji, która znacząco wpłynęła na jego sposób myślenia i postrzeganie świata. W latach 80-tych prowadził warsztaty w USA, Indiach, Chinach, Ameryce Łacińskiej i w Afryce południowej. W 1991 założył grupę East Coast Artists, gdzie zrealizował: "Faust/gastronome" (1993), "Trzy siostry" (1995–97), "Hamleta" (1999), "Czekając na Godota" (2002) oraz - we współpracy z Savianą Stanescu "YokastaS" (2003) i "YokastaS Redux" (2005). 
Równolegle z twórczością teatralną prowadził działalność naukową, pisarską i wydawniczą. W latach 1962-69 i od 1986 był redaktorem czasopisma „TDR” („The Drama Review”). Twórca performatyki (performance studies). Z Victorem Turnerem organizował pod koniec lat 80-tych XX wieku serię konferencji World Conference in Theater and Ritual, które przyczyniły się do rozwoju tej dziedziny refleksji nad teatrem. Jest profesorem performatyki w Tisch School of the Arts Uniwersytetu Nowojorskiego. 
Był w USA promotorem Jerzego Grotowskiego. W „TDR” publikował materiały Grotowskiego i jego teksty, przeprowadził z nim kilka wywiadów. W 1969 współorganizował protest przeciwko odmowie wiz dla Teatru Laboratorium; był współorganizatorem wizyty, która się wóczas odbyła. Udzielał pomocy Grotowskiemu, kiedy w 1982 wyemigrował do USA. W 1997 z Lisą Wolford Wylam wydał fundamentalną "The Grotowski Sourcebook" - podstawowe źródło wiedzy w języku angielskim o twórczości Grotowskiego (oprócz obszernego wyboru tekstów Grotowskiego i wywiadu z Thomasem Richardsem zawiera m.in: eseje Eugenia Barby, Petera Brooka, Jana Kotta, Erica Bentleya, Harolda Clurmana, Charlesa Marowitza;  studium historyczno-krytyczne Richarda Schechnera; bogaty wybór ilustracji). W 2009 Richarda Schechner został odznaczony Odznaką Honorową Zasłużony dla Kultury Polskiej.

Zofia Smolarska - jest badaczką teatru i wykładowczynią na Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Jest członkinią redakcji „Polish Theatre Journal” i wiceprezeską Polskiego Towarzystwa Badań Teatralnych. W 2019 roku była stypendystką Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu. Kluczowym polem jej zainteresowań zarówno badawczych jak praktycznych jest partycypacja w procesach twórczych i produkcyjnych. Jako dramaturżka i asystentka reżyserów współpracowała z Edit Kaldor i kolektywem Rimini Protokoll, co opisała później w książce „Rimini Prokoll. Ślepe uliczki teatru partycypacyjnego” (Warszawa 2017). Jest autorką pracy doktorskiej „Ekologie teatru. Analiza relacyjna instytucji teatru z perspektywy rzemieślników teatralnych”.